odwróciła wzrok i zajęła się udzielaniem Rosę ostatnich wskazówek. Sama obecność

- Boże, jest tak samo - szepnęła.
Mój pracodawca, który mnie przywiózł, był równie uprzejmy jak poprzednio, a wieczorem tego samego dnia zostałam przedstawiona jego żonie i dziecku. Otóż nic się nie potwierdziło, panie Holmes, z przypuszczenia, której nam się wydawało prawdopodobne w pańskim mieszkaniu przy Baker Street. Pani Rucastle nie jest wariatką. To milcząca kobieta o bladej twarzy, znacznie młodsza od męża, mającą według mnie niewiele ponad trzydziestkę, podczas gdy on niewątpliwie ma około 45 lat. Z ich rozmów zmiarkowałam, że są po ślubie od lat siedmiu, on natomiast był wdowcem, a jego jedynym dzieckiem z pierwszego małżeństwa jest córka, która wyjechała do Filadelfii. Pan Rucastle powiedział mi w zaufaniu, że przyczyną wyjazdu córki była nieuzasadniona niechęć do macochy. Ponieważ córka nie mogła mieć mniej niż dwadzieścia lat, łatwo mi było sobie wyobrazić, że jej położenie przy boku młodej żony ojca nie było miłe.
Katherine załatwiła jej zajęcie opiekunki rocznej dziewczynki, co nie powinno sprawiać problemów.
- Ale... Oczywiście, milordzie. Przepraszam, milordzie.
Miała nadzieję, że panie Delacroix jeszcze śpią, a hrabia nie domyśli się, do czego ona
ułagodzi jej gniew. Zresztą nie zostawiła mu wyboru. Musiał usunąć barierę, która ich
Wszystko się wydało.
Szybko uprzytomniła sobie, iż musi wrócić do własnej pracy, a przede wszystkim spowodować aresztowanie zdrajcy. Odwróciła się i wyszła.
- Trudno się z nią rozstać, prawda, kochanie? - Nachyliła się i poklepała siostrzeńca po
ła nieugięta. Niczym dobry pasterz, wiedziała doskonale,
Hrabia wpił w nią oczy. W jego spojrzeniu było coś tajemniczego i uwodzicielskiego.
nią rzucić, jeśli natychmiast nie odwróci jego uwagi.
- Właśnie, nie do przyjęcia.
- Ty... nic nie wiesz!

sobie to przypomina, uśmiecha się
R S
spodnie. Gdy Victoria otworzyła drzwi, do sypialni
– Niech to wszyscy diabli, Plato, wylądujesz za to w piekle!
oddechu, czuł bijące od niej ciepło. Jej lekki,
Jednak nie mogła o nim zapomnieć. Daremnie starała się
a przynajmniej krokiem ku rozejmowi.
- Nigdy nie byłem poważniejszy, Victorio. - Hrabia
– Myślę, że moja córka ma bujną wyobraźnię.
- Cala przyjemność po mojej stronie, milady.
- Nie, dziękuję - odmówiła. Teraz nie mogła
do stodoły. Sebastiana nie było już na schodkach. Nie wiedziała,
Brakuje mi go, Sidney. Nawet teraz bardzo trudno mi się z tym
z szerokim uśmiechem.
się obejrzeć wodospad. Pokonała strumień, przeskakując z